Autor: Andrzej Kasperowicz (andyk_at_termisoc.org)
Data: Tue 09 Sep 2003 - 10:59:18 MET DST
On 9 Sep 2003 at 7:09, Witek Mozga wrote:
> > Przede wszystkim siarkowodor jest w takich przypadkach
>
> Nie jestem przekonany czy na pewno.
> Wg. mnie bardziej prawdopodobne, ze ludzie traca przytomnosc na
> skutek braku tlenu, bo atmosfera jest nasycona CO2 i metanem. Jakos
> mi sie wierzyc nie chce, ze szambo wydziela na tyle duze ilosci
> siarkowodoru, zeby jego stezenie zabijalo. Nie wiem jak jest ze
> szczelnoscia szamb, ale wowoczas dookola panowalby niezly smrod.
> A z drugiej strony jesli szambo nasycone jest metanem, to proba
> wejscia tam z papierosem moze sie zakonczyc rownie nieciekawie.
Siarkowodor zreszta tez tworzy mieszaniny wybuchowe z powietrzem (tlenem).
> W kazdym razie nie upieram sie, moze rzeczywiscie to siarkowodor jest
> winowajca. Czekam na rozsztrzygajaca opinie jakiegos specjalisty od
> szamb ;)
Co prawda nie jestem specjalista od szamb, ale zakladam, ze skoro takie przypadki zdarzaja sie co roku to zbadano dokladnie przyczyne zejsc smiertelnych przynajmniej w niektorych z nich i okazalo sie, ze winien jest siarkowodor.
Googlowanie dalo nastepujace ciekawe rezultaty (przedstawiam tylko fragmenty):
Zagrożenie toksykologiczne: Gaz silnie toksyczny. Jeżeli stężenie gazu jest odpowiednio duże (powyżej 1,4 mg/dm3), powoduje nagłą utratę przytomności, a śmierć następuje wskutek porażenia układu oddechowego.
Najwyższe dopuszczalne stężenie w środowisku pracy dla siarkowodoru:
Składnik siarkowodór
NDS (mg/m3)) 10
NDSCh (mg/m3) 20
W warunkach normalnych siarkowodór jest silnie trującym, bezbarwnym gazem, o odrażającym zapachu zgniłych jaj. Zapach jest bardzo silny i wyraźnie odczuwalny nawet w bardzo dużym rozcieńczeniu 1:100 000 (1cm3 H2S na 100 dm3 powietrza). W wyższych stężeniach ma zapach odrażająco słodkawy. Zapachu tego nie odczuwa się już po krótkim czasie przebywania w atmosferze stężonego gazu, ponieważ nerw węchowy ulega wówczas porażeniu.
Zakres tworzenia mieszanin wybuchowych z powietrzem: 4,3-45,4% obj. (60- 650 g/m3)
Duże ilości powstają w wyniku rozkładu gnilnego związków organicznych, stąd obecność tego niebezpiecznego gazu w kanałach, wykopach, grobowcach, rowach odwadniających, studzienkach kanalizacyjnych, ściekach, zbiornikach odpadowych, dołach kloacznych, na wysypiskach śmieci.
Do organizmu człowieka siarkowodór dostaje się przede wszystkim drogami oddechowymi. Niewielkie ilości mogą przeniknąć poprzez skórę. Niewielkie stężenia siarkowodoru powodują już blokowanie metali, a tym samym ograniczenie działania enzymów posiadających metale w swej grupie prostetycznej. Siarkowodór łączy się również z methemoglobiną, tworząc sulfmethemoglobinę, przy czym nie łączy się z hemoglobiną. W organizmie człowieka siarkowodór zostaje utleniony do kwasu siarkowego, który następnie wydalany jest z moczem w postaci nieszkodliwych siarczanów. Część siarkowodoru wydalana jest drogami oddechowymi w stanie niezmienionym. Pewna ilość wchłoniętego siarkowodoru rozkłada się we krwi i tkankach z wydzieleniem siarki, która z nierozłożonym siarkowodorem tworzy wielosiarczki (H2Sn). W organizmie siarkowodór nie ulega kumulacji.
Dane toksykologiczne dotyczące siarkowodoru:
LDLO (inhalacyjnie, człowiek) = 5000 ppm (zgon),
LC 50 (inhalacyjnie, szczur) = 713 ppm/1 godz.,
LC 50 (inhalacyjnie, mysz) = 674 pmm/1 godz.
Skutki narażenia na różne stężenia siarkowodoru w powietrzu:
Objawy
Stężenie (mg/dm3)
Czas narażenia
Przybliżony próg zapachowy
0,0007-0,2
od kilku sekund do jednej minuty
Próg podrażnienia spojówek
16-32
6-7 godzin
Ostre zapalenie rogówki
75-150
powyżej 1 godziny
Zanik wyczuwania zapachu
225-300
2-15 minut
Działanie miejscowe (skóra, oczy, błony śluzowe):
Wdychanie gazu i aerozoli: Siarkowodór jest gazem wyjątkowo niebezpiecznym. Działa drażniąco na błony śluzowe i skórę. Po przedostaniu się do organizmu drogą resorpcji poprzez płuca, siarkowodór powoduje poważne zaburzenia w procesie oddychania komórkowego. Jeżeli stężenie gazu jest odpowiednio duże (powyżej 1,4 mg/dm3), powoduje nagłą utratę przytomności, a śmierć następuje wskutek porażenia układu oddechowego. Pod tym względem siarkowodór przypomina działanie cyjanowodoru. Małe ilości wywołują szkody w układzie oddechowym, sercowonaczyniowym, pokarmowym, w układzie nerwowym. Zaburzają psychikę człowieka. Zatrucia zawodowe są zjawiskiem stosunkowo częstym.
Zatrucia ostre: Duże stężenia siarkowodoru (ponad 5 000 ppm) powodują śmierć w ciągu kilku do kilkunastu sekund. Człowiek pada i traci przytomność. Występuje sinica i duszności. Porażony zostaje układ oddechowy. Przy mniejszych stężeniach natychmiast pojawia się zapalenie spojówek i bolesne nadżerki rogówki. Zostaje podrażniony nos i gardło, pojawia się zapalenie oskrzeli. Powikłaniami są odoskrzelowe zapalenie płuc oraz obrzęk płuc. Zmianom ulega tętno, pojawia się napadowa niewydolność wieńcowa serca. Osłabieniu ulega mięsień sercowy. Ze strony układu pokarmowego występują nudności, utrata apetytu, nudności, zaparcia. Uszkodzony zostaje układ nerwowy – w cięższych przypadkach na stałe. Siarkowodór powoduje anoksję oraz bezpośrednie uszkodzenie komórek oun. Następstwa tego uszkodzenia są różnorodne – po zaburzenia psychiczne, utratę pamięci, parkinsonizm.
Zatrucia przewlekłe: Objawami zatruć przewlekłych są następstwa, które nie dają charakterystycznego obrazu klinicznego. Poszkodowani skarżą się na bóle głowy, łatwe męczenie się, nudności, zawroty głowy, niepokój nerwowy, pobudliwość. Stwierdzany jest chorobliwy wygląd poszkodowanych, spadek masy ciała, zapalenie dróg oddechowych, zapalenie spojówek, rozregulowanie wegetatywne.
Zatrucia lekkie: Lekkie zatrucia mogą przebiegać bez następstw.
Rokowania: Rokowanie przy ciężkim zatruciu jest złe. Jeżeli zatrute osoby przeżyją, nierzadko pozostają u nich trwałe następstwa, szczególnie w układzie nerwowym i psychicznym.
ZATRUCIA DROGĄ ODDECHOWĄ
W warunkach domowych najczęściej zatruwamy się tlenkiem węgla (przy
niesprawnej domowej instalacji gazowej) lub siarkowodorem podczas
penetracji naturalnych i sztucznych otworów w ziemi (studnie, studzienki
kanalizacyjne, szamba).
Niebezpieczne są zatrucia siarkowodorem; najczęściej zdarzają się one przy czyszczeniu komór kanalizacyjnych, a w środowisku wiejskim - podczas opróżniania szamba lub silosów, a nawet już przy próbie wejścia do nich. Jest to gaz niezmiernie toksyczny i jakakolwiek praca w jego atmosferze musi być wykonywana w maskach tlenowych.
Siarkowodór H2S
powoduje porażenie mechanizmu oddychania komórkowego przez zablokowanie
enzymów, podobnie jak przy trującym działaniu cyjanowodoru.
• Oddychanie powietrzem skażonym siarkowodorem w większych
stężeniach powoduje porażenie ośrodka oddechowego, utratę przytomności i
śmierć.
• Oddychanie powietrzem zawierającym 0,06% siarkowodoru powoduje
w ciągu 1/2 godziny śmierć.
• Niższe stężenia siarkowodoru w powietrzu wynoszące ok. 0,005%
działają silnie drażniąco na spojówki oczu, powodując ich przekrwienie,
łzawienie, obrzęk, ból i światłowstręt oraz wyzwalają silny kaszel.
Na koniec dowcip zwiazany m.in. z siarkowodorem:
http://www.kossak.diecezja.elk.pl/humor/h0/56.html
ak
To archiwum zostało wygenerowane przez hypermail 2.1.7 : Tue 09 Sep 2003 - 11:12:10 MET DST