Bezpieczeństwo radiologiczne

W liście z sob, 25-12-2004, godz. 10:08, Andrzej Pełka pisze:
> Użytkownik "Adam Amborski" <uzbad@poczta.onet.pl> napisał
> w wiadomości news:mailman.89.1103964908.501.mineraly@man.lodz.pl...
>
> > Taka (wyśmiewana tutaj) kilkumiliterowa warstwa ołowiu, może
> > skutecznie chronić przed promieniowaniem beta, które także jest
> > groźne dla człowieka, bardziej niż promieniowanie gamma.
>
> Jeżeli jednak odpowiedni dystans uznaję za najpewniejszą ochronę,
> to wychodząc poza zasięg promieniowania gamma, nie mam już
> powodów troskać się o pozostałe (beta, czy nawet alfa), czyż nie?
> Tak więc w warunkach amatorskiego kolekcjonowania minerałów
> uranu, zabawa (wyśmiewanym?) ołowiem nie wydaje się ani
> konieczna, ani też zbyt zdrowa.
>
Oczywiście. Z tym, że amatorskość nie ma tu chyba nic do rzeczy. Nie ma
także potrzeby odwoływania się do ołowiu - zdrowsze i skuteczniejsze
jest złoto :) Można także stosować inne gęste substancje (nie polecam
rtęci). Generalnie obowiązuje zasada taka, jak przy wszystkich innych,
'widocznych' zagrożeniach - należy znaleźć rozsądny środek między
kosztami a bezpieczeństwem. Niejednokrotnie słabe wietrzenie pomieszczeń
prowadzi do większego zagrożenia radiologicznego niż kolekcja minerałów
promieniotwórczych. Należy zachować czujność, w szczególności dobrze
jest posiadać odpowiedni(e) przyrząd(y) pomiarowy(e).
No i przypominam wieczne blabla o unikaniu zanieczyszczenia ubrania i
rąk, co może prowadzić do zanieczyszczenia przewodu pokarmowego (picie,
palenie, jedzenie), bo można sobie zapewnić niewielkie, acz dożywotnie,
źródełko w ustroju.
Osobiście jestem zwolennikiem technologii 'świecących', w tym
elektorowni jądrowych. Przesadne wyolbrzymianie zagrożeń z nimi
związanych prowadzi do paranoi - rzeczywiście, ołów chroniący słabo
świecące minerały może bardziej zaszkodzić niż samo promieniowanie
(chyba się go powinno czymś pomalować, co by nie parował i nie brudził
palców).
Received on Sat Dec 25 12:17:16 2004